Renn Fayre 2008

É unha razon mais pra adorar este lugar. Non e unha festa calquera. E un festival en toda regla. Unha xenuina celebracion do fin de curso e a partida dos "seniors", os estudiantes de ultimo ano.

Renn Fayre comeza o venres as 3pm, coa queima das "thesis" (traballos de fin de carreira) e todo dios disfrazado na entrada da biblioteca. Os demais asistentes teñen o deber moral de enchoupar aos laureados con champan barato ao tempo que a batucada marca o ritmo da cerimonia. Unha vez as teses estan a arder, berrase, bailase...e, o mais importante, bicase. A todo o mundo. Dependendo do etilismo do persoal podese safar cunha aperta, pero e ben dificil sair da voraxine sen que alguen che coma os morros. Ou sen que che cubran de pintura e champan. O caso e celebrar.
A festa continua durante toda a fin de semana, cun calendario ateigado de concertos, atraccións e eventos xenuinamente "reedies". Entre os convidados este ano estiveron unha chea de dj's cuxos nomes non lembro, Girl Talk, March Fourth, Lions of Batucada, Supermerde e Funkubus. E o sabado as 3am, un orgasmico re-play-dance-session de Stop Making Sense. Pra que o corpo aguante tanta caña (a que cada un decida meterlle, pero digamos que a tonica xeral e moi psicotropica), os propios reedies organizan a "Karma Patrol", voluntarios que van ofrecendo auga e bagels gratis a quen precise repoñer forzas. Os que sufren un mal viaxe ou algún accidente son rescatados por WhiteBird, unha ong con grandes coñecementos de axuda medica en festivais (curtidos en Woodstock e similares, seica). Se se quere relaxar e fuxir do ruido esta o "White Lounge", unha sala chea de colchons, sofas e muselinas nas que contar ovelliñas ou adicarse a discretos praceres carnais. A sua antitese e o "Black Lounge", sala de tecno cuasi-constante durante os tres dias nas que queimar calorías e evaporar o etanol.
Alén da danza abondan as actividades frikis e clásicas na historia de Reed. Unha das visualmente mais impactantes son os Pictors, unha horda de reedies transformados en pitufos nudistas que se adican a dar abrazos azuis durante toda a maña do sábado. O seu principal inimigo son as patrullas con pistolas de auga. Logo de moita loita de guerrillas polo campus adiante, os Pictors encabezan a comitiva do Festín, xentileza dun feixe de exalumnos que chegan en procesión con ristras de polos e pavos asados aos hombros e camiñando ao son da gaita escocesa. Aqueles que queden con fame poden ir ao anfiteatro e participar no "Bug eating contest", que como seu nome indica consiste en comer bichos, e quen e quen de comer os piores (mair ghrandes e mair feos) sen botalos despois. E un espectaculo kafkiano, sen dubida.
E podería botar horas falando da sala dos globos, dos fogos artificiais, da "glo-opera" dos labirintos co sofa-columpio, das cupulas e cabañas de chill-out, dos campos de veletas ou do xadrez human pero prefiro deixalo aquí. Se cadra ate vos animades, e vides vivir o festival o vindeiro ano. Con portas como esta (a ponte azul), quen non se sinte tentado...


Fotos xentileza dos usuarios de flickr e facebook: g.r., l.w., e.m., sibsi e saylamarz

Ensalada supersticiosa

Hoxe traio algo fresquiño, recén saído do forno das conversas multicontinentais que se dan no comedor de cando en cando. Nunha arrouta matinal, decidín adicar un dos meus derradeiros encontros cos churumbeles a falarlles da noite de San Xoán e a infinidade de tradicións, supersticións e ritos que se fan posibles nesa noite. "Como é que os curas permiten semellantes prácticas pagás?". Non daban creto. E menos aínda cando descubriron que tanto as rapazas finesas como as galegas poden poñer flores baixo a almofada pra saber dos seus futuros mozos. Ou dos poderes da cacharela pra traerlle fortuna, curación ou agoiros amorosos a quen chouta por riba dela (e boa colleita!!). Ao final, a metade dos churumbeles protestaban por vivir nun país tan puritano, que fixo por eliminar toda traza de maxia e misterio. Coitadiños!

O mellor de todo é que o tema das supersticións abrollou na cea coincidindo na mesa con xente de Ghana, Xamaica, Rusia e India. Déixovos aquí as leccións do día:

Ghana
- Varrer o chan polas noites trae mala sorte
(tamén en Xamaica)
- Se lle cascas a alguén co pau dunha vasoira non poderá ter fillos
- Se camiñando pola rúa alguén se cruza accidentalmente entre tí e o teu acompañante, a persoa que se mete no medio ten que desfacer o camiño de cóstas, dar un feixe de voltas derredor voso e proseguir o camiño

Xamaica
- Se varres a túa casa cunha vasoira emprestada traerás a ela os infortunios de quen cha emprestou.
- Se lle das pataca doce (boniato) a un home causaraslle impotencia.
- Na noite, se oes chamar por tí, NON contestes (ou cando menos agarda a comprobar que é unha persoa real)
- Se ves abellas fóra do seu hábitat habitual significa que veñen cartos.

India
- Se un gato se cruza no teu camiño, tes que volver cara atrás até chegar a un xiro na rúa.
- Ao bostezar tes que chiscar dúas veces os dedos fronte a túa boca pra evitar que che entren espíritus.

Rusia
- Se os teus convidados che fregan os pratos non terás cartos en moito tempo.
- Para ter boa sorte nunha viaxe, tes que acougar cinco minutos sentado na túa casa xusto antes de saír.
- Quen sente nun canto da mesa non ha casar.
- Cando prendes un cigarro cunha vela morre un mariñeiro (soavos de algo?)

(continuará....)

PD: Moito ten pasado pola Boleira recentemente, bó e non tan bó. Cada día falta menos pra miña partida dos Lluesei e podo declarar sen dúbida algunha que o meu propósito de manter este recuncho actualizado foi un rotundo fracaso. A aqueles que se pasaron repetidas veces pra saber da miña supervivencia, mil perdóns. Iso non quita que teña milleeeeeeeeiros de historias pra contar. Co tempo agardo podelas ir fiando, anque sexan pretéritas aínda pertencerán a este periplo.

Inmersión en Oreghón

Cábala

Nunca pensara que arranxar horarios para ducias de persoas puidera resultar algo tan cabalístico, anque infinitamente mais mundano. Anque tampouco pensara nunca que o hebreo fora unha lingua tan complicada e visualmente tan fermosa na tipografia Rashi. Que ninguen se asuste, non pasei do chines ao hebreo. So curioseei.

A semana antes do comezo do segundo semestre, o Campus/Bolera celebra a "Paideia", unha semana na que os alumnos se tranforman en profesores. De que? De calquera cousa, dende calceta a cestería subacuatica, dende canción-protesta ate BDSM, pasando por xeopolitica nuclear e como matar unha cabra (pa comela e facer coiro, entendese). Eu queria aprender o alfabeto hebreo pa pipear algo os titulares... pero resulta que descubrín que, por moito que se queiran diferenciar dos arabes, no relativo as vocais e a facerlle a vida complicada aos neofitos sonche igualiños. Ao igual que o árabe, posuen un alfabeto de consonantes cun par de semivocais (se mal non lembro). E para poñerlle as vocais as verbas teñen toda unha serie de puntiños verticais/horizontais/diagonais e micro-Ts que -oh, sorpresa!- so aparecen nos libros para cativos, nalgun texto solto e en palabras especialmente complicadas. Para darlle unha volta mais, non se contentan con 5 vocais, teñen un feixe delas. Asi que se queredes descifrar e vocalizar un titular, un nome ou un cartaz, primeiro toca pringar meses de miopia e gaguexos. Coido que optarei por seguir admirando o atractivo estético e a outra cousa "butterfly".
Ai, estes semitas todos!

Garabating frikitown

Tarde, sempre tarde, chegan as recentes aventuras de MPGNT, (con permiso dos seus pais:) a.k.a MoPunGaNiTa, a garabata mestiza.

Vagaban MoPunGaNiTa e Arale papando un frío quinindiola por Hawthorne Boulevard (rúa friki/hipsteriana) hai cousa dunha semana, cando toparon con vellos coñecidos e un plan para a noite do luns. No carro de ocasión de Sibsi (tamén Herr Hoffmann), mercado a un ultracatólico honesto e semental, ascendemos ao fermoso ex-volcán Mt. Tabor, onde un (proto)cineasta británico inmortalizou a cerimonia de entrega condicionada de MoPunGaNiTa a Sibsi. Obviamente eu esquecera o meu hardware fotográfico no coche ultracatólico así que a imaxe ha de andar agora por Amsterdam, baixo a protección de Queen Elisabeth.
E chegou o concerto no Waypost, un garito cálido e dinámico, no que Andrew Norsworthy (posando con MoPunGaNiTa ao piano), Susie Asado (arriba co ukelele) e Sibsi (á dereita) coas suas sempre continxenciais Silhouettes cantaron, entre outras, odas aos cigarrillos rotos, ao espírito da gasolina e as infinitas pontes de Berlin.
Mais a cousa non rematou ahí, ao día seguinte, anque desta constantemente pendurada de Sebastian e parapetada pola guitarra, tocoulle concerto quíntuple na 3337 NW Wasco St. De novo cartel e condicións de luxo: Sibsi e as Silhouettes (MoPunGaNiTa foi unha delas), as suaves melodías de John Sutherland, os potentes e policromáticos Slutty Hearts (abaixo), unha grandiosa interpretación de Susie Asado (ex alumna do Colexio de Poética Incorpórea de Jack Kerouac, fundado por Allen Ginsberg e Anne Waldman) e un punto final macarrilla con Em Brownlowe, vocalista e guitarra dos Swallows.
E digo eu, que para ser unha recén chegada, MoPunGaNiTa non o está a pasar nada mal...

Garabating I

Nota Breve (un Posí, deses):
1- Pídolle aos escasos visitantes deste recuncho semizombie que suxiran nomes para tan noble personaxe como é a conxucion Garabata Moderna-Chapa dos Escravos, especialmente considerando as suas vindeiras probables aventuras.
2- Esta de micro-xira!! Ven de rematar o seu primeiro concerto no Waypost, onde foi notablemente venerada polo público e capturou os seus primeiros fans e palillos chineses. Maña tocará nun dos famosos house-shows de Portland (dos que xa falei outra vez) que son do mais "in" na Güescous. Con quen? Ahhhh....
Mais info e fotos en breve... de quen será o pescozo da foto?

Cheguei!

Tal e como lles prometín aos "pais fundadores" desta nova e emocionante misión, protexín coa miña vida a Garabata pop e aos Clash para garantizar a sua ilicita chegada ao Novo Mundo. Velaquí a primeira proba: 1.-Portland, Downtown.